Λακωνία και Μάνη – Δεμέστιχα Αικατερίνη
Ήταν το 1987 όταν αντίκρισα για πρώτη φορά τη Μάνη. Ο κλειστός κολπίσκος του Κότρωνα, το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού, το πράσινο των ελαιόδεντρων, ο λαμπερός ήλιος, ο καθαρός αέρας, η διαύγεια των χρωμάτων, η γκρίζα πέτρα της γης, οι ερειπωμένοι πύργοι με μάγεψαν. Στο μελέτημα αυτό αναφέρεται η ιστορία της Μάνης, της Λακωνίας και της Σπάρτης ξεκινώντας από τους αρχαίους Σπαρτιάτες ποιητές και φθάνοντας έως τις προβολές του κινηματογράφου.
Kουκουβάγια στην πέτρα – Λεκάτη Ανθή
Μία παρέα ανθρώπων, που λίγα πράματα ξέρει ο ένας για τον άλλον, συναντιέται σ’ έναν μανιάτικο πύργο σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό της Μέσα Μάνης, με το πρόσχημα ενός ήρεμου τριημέρου μακριά από την πολύβουη Αθήνα. Ο καθένας όμως έχει τα δικά του κρυφά σχέδια, τα οποία ανατρέπονται συνεχώς από μία σειρά σκοτεινών γεγονότων και αναπάντεχων αποκαλύψεων. Ένα ανεξήγητο μοιρολόι, δύο περίεργοι θάνατοι, μία δολοφονία και μία υπόθεση αρχαιοκαπηλίας αποτελούν το αντικείμενο έρευνας του μυστικοπαθούς αστυνομικού διευθυντή της Αρεόπολης Χάρη Δαμιανέα, που ριψοκινδυνεύοντας τη καριέρα του, προσπαθεί να λύσει τα αινίγματα χωρίς να προδώσει τα δικά του φιλόδοξα σχέδια…
Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με φόντο τα ατμοσφαιρικά τοπία της Μέσα Μάνης και πρωταγωνιστή τον αστυνόμο Χάρη Δαμιανέα.
Οι παλαιοί Μανιάτες – Πιερρακέας Βασίλης
Πολλές και πολυσήμαντες είναι οι μελέτες που γράφτηκαν για τις μεγάλες στιγμές της Μάνης. Πάμπολλες οι σελίδες δόξας και ηρωισμού που έγραψαν οι Μανιάτες με το Αίμα τους πρωτοστατώντας σε όλους τους εθνικούς μας αγώνες, σε κάθε γωνιά της Ελλάδος. Το έπος όμως της καθημερινής ζωής στη Μάνη είναι εν πολλοίς άγνωστο. Ελάχιστες οι προσεγγίσεις στον παραδοσιακό βίο στην “πικρή δοκιμασμένη κι αγέρωχη πέτρα”, σε έναν τόπο όπου δοκιμάστηκε διαχρονικά και ανηλεώς η θέληση του λαού της Μάνης για να κερδηθεί τελικά η έντιμη και αξιοπρεπής επιβίωση. Με πέλαγο ιδρώτα και . . . αδιαπραγμάτευτο πείσμα κάρπισε η . . . πέτρα και τους γλυκείς καρπούς της γευόμαστε σήμερα οι απόγονοι Εκείνων – των ηρώων της καθημερινής ζωής – αλλά και οι εκλεκτοί φίλοι και επισκέπτες της Ταινάριας χερσονήσου.
Πειρατεία στη Μάνη και στη Μεσόγειο – Καριζώνη Κατερίνα
Αυτό το βιβλίο, που είναι υπέροχα γραμμένο, εξερευνά την αμφιλεγόμενη και όχι πάντα ευχάριστη πλευρά της πειρατείας στις ανοιχτές θάλασσες, επικεντρώνοντας στις περιοχές γύρω από την Ελλάδα, τα ελληνικά νησιά, και ιδιαίτερα τη Μάνη. Η Καραϊβική πάντα εθεωρείτο η κυριότερη περιοχή δράσης των πειρατών, όμως και η Μεσόγειος έχει το δικό της μερίδιο στην πειρατική φήμη. Αυτό το βιβλίο είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι στην εποχή των πειρατών
Όξω Μάνη – Κοτσωνής Χρίστος
Μέσα από τις σελίδες του λευκώματος του Χρίστου Κ. Κοτσωνή, οδηγούμαστε σε ένα συναρπαστικό ταξίδι στα μονοπάτια της Δυτικής Μάνης, εκεί όπου η καρδιά του Ελληνισμού χτυπάει δυνατά και μας παρασέρνει σε μνήμες ενός ένδοξου παρελθόντος. Το μοναδικό φωτογραφικό υλικό, σε συνδυασμό με το πλούσιο σε ιστορικές και γεωγραφικές πληροφορίες κείμενο, μας δίνουν τη δυνατότητα να γνωρίσουμε σε βάθος τον μοναδικό αυτό τόπο της χώρας μας και τους αμέτρητους θησαυρούς που μας κρύβει.
Αγνάντια στο Βενετικό – Κουγέας Β. Σωκράτης
Ένα σώμα με έγγραφα από το νότιο άκρο της Πελοποννήσου, τη Μάνη, είναι αρκετά για να αναστήσουν την κοινωνία, τις ανθρώπινες σχέσεις και συνήθειες, τη σχέση του καθημερινού ανθρώπου με την οικονομία και την εξουσία να περιγράψουν τη θέση του στον πόλεμο και τον αγώνα του για επιβίωση. . .
Λόγος για τη Μάνη – Γούδης Χρίστος
Εμείς είμαστε Μανιάτες. Είμαστε λίγοι και ταυτόχρονα πολλοί. Και προσδιοριζόμαστε από τις βυζαντινές εκκλησιές μας, τους δικέφαλους αητούς μας και τις γαλανόλευκες σημαίες μας. Είναι αυτά τα σύμβολα με τα οποία μεγαλώνουμε, μ’ αυτά τρεφόμαστε και γι’ αυτά πεθαίνουμε. Γιατί αναπνέουμε, και μυρίζουμε λιοτρίβι. Γιατί περπατάμε, και σκαρφαλώνουμε βράχους. Γιατί κοιτάμε τη θάλασσα, κι αγναντεύουμε Ταίναρο. Γιατί σηκώνουμε το βλέμμα μας, κι αντικρίζουμε Ταΰγετο. Γιατί βλέπουμε γυναίκες, κι ερωτευόμαστε νεράιδες. Γιατί εμείς, είμαστε Μανιάτες. Στον Πειραιά, στα Κόρσικα, στην Αμέρικα, τη μέρα και τη νύχτα. Είμαστε κυρίαρχοι στον τόπος μας, κρατάμε τα ονόματα μας, βαφτίζουμε τα παιδιά μας Δρακούληδες και Δικαίους και Μαυροειδηδες, και τους μαθαίνουμε εμβατήρια και τροπάρια. Γιατί όλοι οι άλλοι μπορεί να είναι “δώ και τώρα”, εμείς όμως νιώθουμε “και νυν και αεί”